6.02.2022

Yazmayalı uzun zaman oldu. Uyuşup çürüdüğümden olsa gerek yazamaz oldum. Son birkaç zamandır eski canavarlarımın içinde boğuluyorum. Bir iki cümle yazarsam iyi gelir diye düşündüm. Ancak bu şekilde kafamdaki dağınıklığı toplayabiliyorum. En son yazdığımdan beri pek bir değiştim. İki hatta üç yıl olacak sanırım, bu değişimi normal karşılıyorum. Hep değişenim sonuçta ben, hep de bunun üzerine yoğunlaştım. Tek bir noktayı kazıp derinlere ilerlemem gerekirken yaptığım şey bütün yüzeyi hafifçe süpürmekti. Hal bu olunca gün geçtikçe kendimi değersiz hissetmeye başladım. Lakin bu değersizlik hissi teklikten çıkıp bütünlüğe varması çok da uzun sürmedi. Şu anda hissettiklerimi bir şeye benzetmem gerekirse benzetebileceğim tek şey sundukları rengarenk manzarayla “güzel” sanılan bir çiçeklerin ezilip tek bir solukluğa bürünmesi diyebilirim. Çok bulanmış hissediyorum, eskiden kendimi uyardığım ve olmamam gereken insana dönüştüm sanki. O küçük kız kendince doğru ve yanlışları belirlemiş, bununla birlikte en azından yapması gereken şeyi ve anlamını kafasında oturtmuştu. Şu anda bulunduğum durumda ise neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmiyorum, anlamı bulamıyorum. Anlamsızlık içinde süzülmek istesem bile bunu yapamıyorum, neden yapamadığımı da bilmiyorum. Bildiğim tek şey travmalarımın bana yarattıkları korku, endişe ve o takıntılı düşünce döngüsü. Her ne kadar bunların üstesinden gelsem de tutunacak bir dal bulamadığımda bu yaptıklarım sonuç vermiyor. Her gece kendi kafamda kendimi kendi sözlerimle ayakta tutmaya çalışıyorum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Kendimi düşünmeye iterek, sorgulayarak bu noktaya getirdiğim için herhangi bir pişmanlık hissetmiyorum. Zaten olan şey hep oldu, oluyor ve olacak. Lakin, bazı zamanlarda düşünmemek, değersiz olmak istiyorum. Değerli olduğumu söylemiyorum. Oldu ki bir “karar” vermek zorunda kaldım, bu kararı vermek istemiyorum. Nedenin, değerin kendisi olmaktan korkuyorum. İnsanlar basitliklerine imreniyorum bu anlarda. Bana küçüklüğümü hatırlatıyorlar. Bu küçük insanlara bakıyorum ve duygularını görüyorum. Sinirlendikleri, mutlu oldukları şeyler hep basit ve minik şeyler. Küçük dünyalarında onlara koca bir dağ gibi gözüken bu duygulara imreniyorum. Basitliğe imreniyorum sanırım. Küçük bir kağıt üzerindeki pastel bir çizim olmak gibi bir basitlik bu. 

Pek de yapmak istediğim bir şey yok. Her ne kadar birşeyleri yapmanın getireceği kazancı bilsem de başlamadığım sürece bu kazancın hiçbir önemi olmuyor. İronik bir biçimde bitirdikten sonra kazancı elde etsem de bunun bende hiçbir önemi olmuyor. Örnek verecek olursam kitap okumak bunlardan birisi. Okumadığım sürece sadece okumanın getirdiği sonuçları arzuluyorum ancak okuduktan sonra elde ettiğim sonuçlar bende hiçbir değeri olmuyor. Arzulamamın nedeni beni yeterince tatmin ediyor olması tahminimce. Aslında istediğim şeyin sonuç olmadığını biliyorum ama asıl istediğim şeyi asla bilmiyorum. 

Merak ettiğim bir şey var lakin bulanık. Netleştirebilmem için başlamam lazım ama başlamıyorum. Bir anlamı olmadığı için yapmıyorum sanırım. Aynı zamanda birşeyler yapmam gerektiği için tek yapabileceğim şey de bu olduğundan buna yöneliyorum. Kendi kendime bir döngüye girmişim her zamanki gibi. Bunun dışında merakımla alakalı söyleyebileceğim tek şey gözlemle alakalı olması. Bu kadar. Sen ne kadar biliyorsan ben de şu an bu kadar biliyorum. Belki hasta beynimi biraz düzeltip bir eyleme geçebilirsem bir şeyler öğrenebilirim. Tekrardan yazabilirim. Kendime gelirim belki.