02.11.2018 (Sofie'nin Dünyası Hakkında)

Bitirişten sonraki not:

Okudum ancak bittiğini sanmıyorum. Ne diyebileceğimi bilmiyorum şimdi. Şu ana kadar çıkmak isterken şimdi bitirmemle içime bir umutsuzluk kapıldığını söylemek zorundayım. Dünya’da milyarca insan var hiçbiri çıkmaya çalışmadı mı? Böyle düşünen onlarca insan var oysa. Ya da yok mu? Artık bundan bile emin değilim. Şu an yanımda konuşan gençler, oyun oynayan öğrenciler, maaşları için ders anlatmakla meşgul olan öğretmenler... Hiçbiri çıkmaya çalışmadı mı? Koca evrende gözü açık biri, en azından deneyip çabalayan birini bulmak için her şeyi ortaya koyabilirim. Sonuçta böyle gerçekçi bir yerde benim için hiçbir şeyin önemi yok. Sadece hayatta kalmaya çalışan bir çocuktan ibaretim. Belki bir gün, belki yarın belki de hiçbir zaman gözlerini kapamış sahte hayata ayak uydurmaya çalışan karakterlerin arasından kurtulamayacağım. Pek filozof havalarına girmek istemem -ki hiçbir zaman olamayacağım sanırım- ama “Gerçek bir filozof asla vazgeçmemeli.” cümlesini kafamın en görünür raflarında muhafaza edeceğim. Hala içimde bir umut var. Bir gün belki de olur.

Okumayı bitirsem de kafamda takılı kalan şeyi çözemedim. “Tanrı” sadece iradesel kontrol mu sağlar yoksa maddi olarak da kontrol edebilir mi? Eğer ben şu an bir kitapta geçen bir karaktersem beni yazan yani benim “tanrım” benim iradesel bir biçimde kontrol ediyor olmalıdır. Oysa benim varlığımı gerçek yapamaz. Değil mi? Aramızda her zaman bir katman ya da bir boyut olmalı. Ama eğer dinlerdeki ya da yaratıcı anlamında tanrıya bakarsak aramızda katman olmasına rağmen bir parçamız her zaman oraya ait oluyor. Ama benim tanrımdaki tek parçam sadece birkaç elektromanyetik dalgadan ibaret lakin bu beni var edebilmek için yeterli değildir. Peki gerçek olabilmek için ruh yeterli midir? Emin değilim hala kafam fazlasıyla karışık durumda, sanırım kitabı tekrardan okuyacağım. Belki bu sefer bir şeyleri netleştirebilirim.