19.07.2017 00:21 “Yazıyorum”

İnsanlar hep aynı ipin üzerinde ilerleyen sıradan varlıklardır. Öncesinde ne olduğunu, sonrasında ne olacağını düşünmeden sadece devam ederler. İlerisi veya gerisi, onlar için fark etmez. Etrafındaki gerçekleri görmeden kendilerini kapadıkları duvarda güvende ve mutlu bir şekilde devam ediyorlar. Neden?

Düşünmelerine bile gerek yoktur. Kendilerini koruduklarını sandığı duvarları oluşturduktan sonra onlar için her şey çoktan belirlidir. Her şeyin belirliliği onlar için kolay oluyor ki bu onlara sadece mutluluk hissini iletiyor. Mutluluk kavramı bencilliği beraberinde getirir. İnsanlara kendi mutlulukları yetmediğinde başkalarının mutluluklarını almak için, daha fazlası için savaşırlar.

İnsanlar hayatlarında üzüntü, kızgınlık denilen duyguları yaşamak istemez, sadece istedikleri iplerde yürümek isterler. Bu yüzden etrafındakilere* ihtiyaç duyup sorunlarını görmezden geliyorlar. Üzülmek veya kızmak onlara göre güzel bir duygu değildir. Evet, onlar güzeli isterler. Tıpkı karahindibanın yanındaki gülü istedikleri gibi.

Hayatınızın birçok kısmında “Anı yaşa!” diye bir söz duymuşsunuzdur belki. Bu sözün insanlara genellikle yaptığı şey insanların kendini kapattığı yalan duvarları yaratmaktır. Çünkü insanlar anı yaşamayı ne kadar iyi anlasalar da eninde sonunda yaptıkları tek şey yaşadıkları ve yaşayacakları her sorunu yaşamlarının görünmeyen kısmına atmaktan başka bir olmaz. Hayatta sayılamayacak binlerce hayat tavsiyelerinden sadece biri gibi görünse de aslında bu söz birbirimizi kandırabileceğimiz sözlerden sadece birisi.

Güzel yalanlar, çirkin doğrularla büyümüş bir dünyadayız. İnsanoğlu hiçbir zaman gerçeği görmek istemedi, çünkü ona “güzel” olan daha cazip görünüyordu. Bu yüzden cazip olanı seçip mutlu olmak için kendilerine sonu bile gelmeyecek bir yalan söylediler.

Hala böyle devam ediyor. Yalanların izi çökmüş dünyada gün geçtikçe her şey daha da zorlaşıyor. Çünkü “sanatkârlar” her geçen gün yeni eserler yapıyorlar. Din, bilim ve daha fazlası. İnanılabilecek her şeye insanlar yalan taraflarından bakıp kendilerini köreltip yok ediyorlar.

İnanmak en kolay şekilde sonu gelen yoldur çünkü inandığın zaman sorgulaman gerekmez. Hep aynı yönde devam edersin... Araman gereken bir şey kalmamıştır. Aramadığın, sorgulamadığın her saniye ilerlemeye çalıştığın bataklıkta daha çok dibe batarsın ve sonunda tamamen bir kuklaya dönüşürsün. Ancak sorguladığın zaman ise olaylar daha farklıdır. Gördüğün her yola farklı bir kuşkuyla bakarsın çünkü eninde sonunda senin de ilerlemen gereken bir yol vardır. Eğer yoluna duraksamadan devam edersen yürüdüğün iplerde dengeni kaybedersin. Niye mi? Çünkü inanmadığın sürece hiçbir şeyin gerçekliğini savunamazsın. Kendini bile yok etmiş olursun. Hayatta kalmaya çalıştığın iplerin üstünde artık duramazsın asıl batan kişi sen olursun.

2016 Sonbaharı

“Gerçek amaçsızlara, gerçek amaç verenlere ‘kötü’ denir.”