23/25.06.2017 “Yapboz”

İşçi, doktor, mühendis, polis ve birden fazlası. Hepsi bir iş için, bir parçayı doldurmak için yaşıyor. Herkesin bir parça doldurması gerekiyor, hepsi kendi parçasını doldurduğunda hükümet anca ayakta durabilir ve istediğine ulaşabilir. Lakin parçayı doldurmazlarsa, doldurmaya güçleri yetmezse çoğunluktan atılan bir çöp parçasına dönüşürler. Değil mi?

İşsizler, evsizler ve daha birçok dışlanmış kişiler. Hepsi hükümete yararı olmadığı için çemberden atılıyorlar. Ancak hükümete bir yararın olduğu zaman çembere alınırsın. Evet hükümetin böyle kurguladığı bir şey. Kuklalardan ibaret bir kurgu.

Kuklaların olduğu yerde özgürlük olmaz. Şimdi ki kimse gerçek özgürlüğü bilmiyorlar bile. Çünkü sadece tek bir parça için büyütülüyor, sanatkârlar tarafından yaratılıyorlar. Yöneticiler biliyorlar. Toplumun cehaleti hak ettiğine, eğer cehalet onlara uğramazsa toplum diye bir yapı kalmayacağını biliyorlar. Gerçekliği bilmek toplum için iyi değil. Cehalet mutluluktur. Gerçekten öyle mi? Mutluluk her zaman iyi bir kavram olmayabilir, belki de hiçbir zaman. Sayımız fazla, kontrol edilemeyecek kadar. Bir gün bu fazlalığı da silip atacaklar ki işleri bitince çemberi tamamen silebilsinler. Sadece bilenlerin olduğu bir dünya inşa edecekler.

Milyonlarca sanat eseri yok olup gidecek...