σκιες στον ανυχτο ηλιο

<<το αστειο ειναι η σκια του σοβαρου>>

κατι που ακουω συνεχως, ακομα και τωρα. οχτω ωρες στο μελλον ειμαι, αλλα ακομα ειμαι και στο τραπεζι με τη σαλατα. δε θα ελεγα οτι ειναι παντα αληθεια αυτη η φραση, αλλα μερικες φορες ειναι προφανες αληθεια.

ειναι τωρα; η παρασκεφτομαι το τιποτα; ειναι απλως αστεια, χωρις σωμα, η ειναι οι σκιες των σωματων των σκεψεων; μια μερα θα μαθω, θα το μαθω το δυσκολο τροπο, οπως λενε μερικοι. μια μερα δε θα ακουω, δε θα βλεπω σκιες... αλλα ουτε σωματα. και ουτε προσωπα. μνημες των καλλητερων στιγμων τις ζωης μου, οπως λενε οι μεγαλοι, με τα μεγαλυτερα δακρια στα ματια μου. οχι επειδη θα μου λειψουν, απαραιτητα, αλλα επειδη θα ξερω τοτε οτι υπηρχαν οντως σκεψεις εναντιον μου, και ημουν τυφλος. η μαλλον, το αντιθετο. και θα θυμαμαι με ανακουφηση- <<το αγχως μου ηταν λαθος, ευτηχως>>.

θα δουμε.