vedalar

vedalarin sacmaligindan nefret ediyorum, birini bir daha goremeyecek olmak gormek bile olsa seneler sonra varligi anlamini yitirmez mi? hislerin kaliciligine guvenebilir miyiz, guvensek bile yarinimin olacagi kuskulu degil mi? eger bir gun kendime bir sey yaparsam burasi benim mirasim olsun istiyorum. 30 sozumu tutamayacagim. igreniyorum. her seyden. bir daha kimseye sarilamayacak olmaktan, sahte duygulardan. yasamin bir sir olmasindan, bilinmezlikten. sert gorunmeye calismaktan, duygusal olmaktan, duygusalligimin bedenime tepki olmasindan, ozlemekten, umut etmekten, derinlerdeki cocugun varligindan igreniyorum. duygusal olmaya gerek yok. yine de duygusalligimin beni ele gecirmesinden igreniyorum. ezik gibi hissediyorum saglam durmaliyim yuzum gulmeli. ben igreniyorum. kendimden, oldum olasi igrendim. igreniyorum. icimdeki cocugun varligini oldurmek istiyorum. aglamasin artik, kessin sesini. dusuncelerimin beni kisitlamasindan nefret ediyorum. kimsenin adimi bile bilmeyecegi bir yere gidecegim, isler yolunda gitmezse de cikis kapim olumum olsun istiyorum. midem bulaniyor. her seyi unutacagim, gecmisimi unutacagim. kendimin vermedigi kararlarin yukunu tasimayacagim. mutlulugu da aramayacagim, birinin bana mutlu ol demesi kadar sahte bir sey yok. mutlu olamadigimi keske bilseler. mutluluguma veda ettim. korkak.