duygusallasmak p2

kafami toparlayabildim ve yazmaya gectim. zamanla duygusallasmayi sevmez oldum, beni zayif ve caresiz yapiyordu.elimden gelen hicbir sey yoktu duygusalliktan kacmak icin. bu yuzden icimi acmaz, derdim varsa anlatmaz, beni uzebilecek seylerden kacar oldum. cozumu yoktu benim icin hicbir zaman en azindan olmadi. cozum uretmek icin turlu turlu yollar denedim bunlardan bahsetmeyecegim o kadar yakin degiliz spacehey. beni duygusallik denilen aci verici deneyimden kurtarabilecek hicbir sey yoktu, aglayabilmek icin parmaklarimi soker atardim. “abartma” hayir abartmiyorum. aci verici bir deneyim derken susmayan bir zihin, kacmak isteyen ama asla kacamayan bir cocuk, vucuduma verdigi fiziksel tepkimeler, sinirlenmek ile uzuntu arasinda gidip gelmeler, yuzlerce istemsiz dusunce ve yuzlerce ani patlamasi. beynimin bana iskence etmesi yani. sadece huzunlenmek degil olay. insan her zaman uzgun hissedebilir, ben duygusallastigimda her turlu olumsuzlugu hissediyorum. bir kriz.