şiir no4

4 Kasım 2024 Pazartesi

Sâri İnsan Rahatsızlığı

Asalak beylere derdimi anlatamam bir türlü.

Ağlar, sızlar, yazarım da anlatamam.

Azap çekerim sonra,

Pişman olurum boşa dil kuruttuğuma .

Asıl baş ağrımın sebebi karşımdaysa,

Nasıl boyun eğerim sükutuma?

Sakil görürlerse eğer beni,

Tıpkı bir köpek gibi,

Bilsinler; yeğlerim hayatımı harcamaya bir kemik uğruna,

Pirelerimle yatmaktansa.

Benim derdim sizsinizdir bayım.

Rahatsız hisseder her bir yanım.

Aynı havayı bile solumak istemem,

Aynı çatıyı kullanmak zorundayken.

Bilirim bir gün gelecek yüzünüzü gördüğüm son kez.

O gün belki başım değer arşa,

Münasebetsiz evladın iki gram yüzü varsa.

O gün diyeceğim kendime: "Alttan alacağım bugün son kez".

Sonra hemen en uzağa kaçacağım,

Olmayan sesinize tahammül edebildiğim bir yere sığınacağım.

 sâri: Bulaşıcı (hastalık)

Sakil: Çirkin, kaba, sıkıntı veren

 İnsan sevmiyorum sanırım ben. İrite oluyorum çoğu kişiden. Kendimi onlardan üstün gördüğüm sanılsın da istemem. Vardır yanında mutlu olduğum insanlar ama samimiyetsiz gördüğüm insan çok fazla. Çok benciller mesela. Uyumlu olduğum, anlaşılabildiğim ve zoraki hissetmediğim bir çevrede olmak çok isterdim. Şimdiki çevreme de uyum sağlayabilirim ama derdimi onlara anlatamadığımı hissediyorum. Ama belki o ideal sosyal çevre hiçbir yerde yoktur ve asla bulunamaz. İnsanlardan beklentilerimizi en düşük seviyede tutmamız lazım sanırım yalnız kalmamak için. Neden böyle bir yazı yazma gereği duydum bilmiyorum şiirin anlatması gerekiyordu bunu ama mazur görün uykudan yeni uyandım şiiri de zar zor yazdım. Şimdi de felsefe çalışmaya gidiyorum, iyi forumlar.