Hayatın zorluğu

 2 Kasım 2024 Cumartesi

 Beynimi tamamen sisli hissediyorum ve tatil günlerine özel olan baş ağrısı ve gözlerimde yorgunluk var. Çok sinir bozucu bir şey bu, düzgün düşünmemi falan etkiliyor. Sabah yataktan çıkamadım ve garip rüyalar gördüm. Çok eski, tuğladan yapılmış bir ağaç evde yaşıyordum. Sabah uyandığımda da hayatımın aslında ne kadar üzücü olduğunu fark ettim. Sürekli üzücü değil, bazen bu açıdan baktığım için öyle düşünüyorum. 

 Stor perdemin sağ tarafı kornişten koptu ve perdeyi indirip kaldıramıyordum bunun yüzünden. Babamla aram o zaman iyi değildi ve babam benimle mümkün olduğunca konuşmuyor, ben ona bir şey dediğimde cevap vermiyordu. Bu yüzde ona gidip "Baba perdem düştü şunu tamir eder misin, zahmet olmazsa ve artık yaşının elliye dayanmasına rağmen çocuksu triplerini kesebilirsen?" deme yüzünü bulamadım. Aslında bir yüzsüzlük değil ama zaten beni görmezden geldiği için üzülüyordum, bu sefer de aynı muameleyi görürsem zırlamamı tutamazdım. Bu yüzden babama perde konusunda bir şey demedim ve sabah ve akşam, her perdeyi çekmem gerektiğinde masa sandalyemin üstüne çıkıp perdeyi tutup çekmeye başladım. Ama günde iki kere sandalyemin önce boyunu ayarlayıp sonra perdeyi çekip sonra yeniden sandalyemin boyunu ayarlamak çok zordu. Ve benim yaşımda başka kimin böyle bir zorluğa katlanmak zorunda olabileceğini düşününce benim için hayatın her zaman diğerlerine göre daha zor olacağını fark ettim. Ailemden beklediğim desteği hiçbir zaman görmeyecek, maddi manevi yardımlarını ihtiyacım kadar alamayacağım. Yalnız hissedeceğim ve bu yalnızlığı doldurmak için kendimi eğlenceli ve saygı duyulası biri yapmam gerekecek. Ve bir sorunla karşılaştığımda çoğunlukla hiç kimseye gidemeyeceğim. Hayatımın bir noktasında bunların beni erken olgunlaştıracağını bu yüzden diğerlerine kıyasla bir bakıma şanslı olduğumu düşündüm. Ama artık öyle olmadığının farkına vardım. Olgun olup olmamamız kimsenin umurunda değil. Her ne kadar geçmişte gördüğüm bir problem karşıma bir kez daha çıktığında onu kendi başıma halledebilecek olsam da, hayatlarında hep destek görmüş ve problemlerini başkalarına çözdürmüş insanlar kadar şanslı olmayacağım. Onlar her zaman yardım alacak bir el bulacak ama benim için hayat hep zor olacak. Ama haksızlık ediyorum aslında yardım alacak bir el bulamayabilirler de. Ama ailemin çocuklarına destekçi olabilmesini isterdim. 

 Neyse, hayat boklarla dolu olduğu gibi güzel şeylerle de doludur. Bir gün tekrar normal ve "diğer ortalama kızlar" gibi hissetmeye başlayacağım. Burada bahsettiğim "ortalama kızlar" orta gelirli, arkadaş çevresi olan, orta güzellikte olan ama dünyalar güzeliymiş gibi takılan kızlar. Kadın düşmanlığı olarak gözükmesin, kesinlikle. Ama o kızları biliriz her kadının çok güzel olduğunu söyleyen, bakımlı, güzel giyinenleri. İdealler yani. Bazen öyle hissedebiliyorum ama sonra tekrar bir zorunluluk içinde olduğumu fark ediyorum ve bir farkındalık yaşıyorum. Sonra tekrar normale dönüyorum ve bu böyle sürüp gidiyor.