Öncelikle herkese merhaba! Bloguma hoşgeldiniz ve burada olduğunuz için minnettarım. Umarım iyi hissediyorsunuzdur ve her şey yolundadır. Direkt konuya giriyorum. Size eski bir anımdan ve yaşadığım duygu karmaşalarından bahsetmek istiyorum. Bir tek ben mi böyleyim yoksa herkes benim gibi mi hissediyor, merak ediyorum. Bu siteyi bulduğum için şanslıyım.
O gün gözlerim dolmuş, yüzümdeki durgun ve bir o kadar da acı dolu tebessümümle bakıyordum onlara. Karşımdakilerin sahte tebbessümlerinin ardındaki nefret dolu bakışları canımı yakıyordu. Duygularım karışmıştı, nefesim daralıyordu. Hislerim beni boğacak gibiydi. İnsanlar nasıl bu kadar acımasız olabiliyor, diye düşündüm o zaman. Bakışları beni rahatsız etmeye başlamıştı. Çok sesli konuşuyorlardı. İçimdeki, sessizliğe olan hasret her saniye daha fazla büyüyordu. Arkadaşım dediğim kız da onların arasındaydı. Anılarımız aklıma geldikçe, gözlerimde eş zamanlı olarak dolmuştu. Hepsinin yüzü bulanıklaşmıştı gözümde. Nefret dolu ve boş bakışlar daimdi gözlerinde. İçten değildi gülüşleri, hepsinin sözleri samimiyetten uzaktı. Eskiden içten gülüşlerinin sebebi olmak isterdim. Ergenliklerine verdim hep nefret dolu bakışlarını. Anlıyordum her şeyi, canım yanıyordu gerçeklerle yüzleşmem gerektiğinde. Aptal değildim, sadece inanmak istedim beni kabul edeceklerine.
Deli gibi yağmur yağıyordu o gün, sanki benim için ağlıyordu gökyüzü. Kendimi ait hissedebileceğim bir yer olmadığını o da anlamıştı sanırım. İnsanların bencilliklerinden, iğrenç sözlerinden, yargılarından asla kurtulamayacağım diye düşünüyordum. Hep umutlanırdım bu sefer başarabilirim, insanları aldırmayabilirim diye, olmayacağını bile bile. Umut işte, her şeyden vazgeçer bir umudundan vazgeçemez insan.
Aptallık değil mi, olmayacağını bile bile umut etmek?
Belki de ben fazla abartıyorumdur, fakat o zaman gözlerindeki nefreti tüm ruhumla hissettiğimi hatırlıyorum. Bedenim buz kesilmişti, ne yaptığımı, neden böyle baktıklarını bile bilmiyordum. Fazla aptaldım o zamanlar sanırım. Böyle insanlar bencildir, nefret etmek için bir sebep aramazlar. Nefret etmek onlar için çok basittir. Örneğin siz bir erkek olup pembe rengini severseniz, sırf pembeyi seviyorsunuz diye sizi yargılarlar ve sizden nefret ederler, onlara hiçbir zararınız dokunmamasına rağmen.
Uzun lafın kısası siz benim yerimde olsaydınız nasıl hissederdiniz merak ediyorum. Benim gibi onlara nefret besler miydiniz yoksa başka şeyler mi düşünürdünüz? Aslında tam olarak onlardan nefret ettiğimi söyleyemem, ama onlardan hoşlanmıyordum. Kim böyle insanlardan hoşlanır ki? Tek bildikleri bağırıp çağırmak, insanları zorbalamak ve küfür etmek! Bu gerçekten rahatsız edici. Her neyse fazla uzatmayacağım. Bir dahaki bloguma kadar görüşmek üzere, kendinize iyi bakın! (*´∀`*)ノ
Comments
Displaying 0 of 0 comments ( View all | Add Comment )